Jak stwierdził po meczu, szkoleniowiec bielszczan – Wojciech Gumola, w tym właśnie trzeba upatrywać przyczyn porażki z rezerwami Ruchu.

Ci z kolei zaprezentowali w wyjściowym składzie zestaw ludzki naszpikowany zawodnikami z ekstraklasowej kadry. Nie mogło wiec dziwić, że w pierwszych minutach meczu chorzowianie osiągnęli dużą przewagę. Było to jednak „dużo dymu bez ognia”, bo wszelkie groźniejsze sytuacje obrona Rekordu niweczyła w zarodku. Mało tego, po kontrze Kamila Żołny „rekordziście” zabrakło centymetrów do skutecznego przelobowania Kamila Lecha w bramce Ruchu II. Być może ofensywny zapał gospodarzy opadłby, gdyby nie szalejący na skrzydle Wołodymyr Tanczyk. Po jednym z dośrodkowań Ukraińca po sztubacku zachował się Michał Bojdys. Obrońca zamiast oddalić niebezpieczeństwo natychmiastowym wybiciem piłki, przyjął ją w taki sposób, że Roland Gigołajew z bliska trafił do bramki. Bielszczanie dość szybko opanowali stres po utracie gola. Swoje dogodne szanse mieli: Artur Cybulski, Bartosz Woźniak i Andrzej Maślorz. Owszem, nadal częściej piłką operowali miejscowi, ale to przyjezdni mieli lepsze okazje do zdobycia bramki. Jedyną w tej fazie groźną sytuację dla rezerw Ruchu sprokurował dalekim wyjściem poza pole karne Paweł Góra, na jego i reszty zespołu szczęście, przy strzale pomylił się Michał Efir.

Po zmianie stron znacznie uaktywnili się „rekordziści”. Jeszcze lepiej wyglądał obraz ich gry po wejściu na boisko Mieczysława Sikory. Sam doprowadził do kilku sytuacji, gdy pod chorzowską bramką dzwoniono na alarm. Po jednej z nich B. Woźniak dopełnił formalności trafiając z niewielkiej odległości. Akcja tego samego duetu mogła dać przyjezdnym prowadzenie, ale tym razem celownik zawiódł najskuteczniejszego zawodnika Rekordu. I tu, jako żywo, sprawdziło się porzekadło o niewykorzystanych sytuacjach, które się mszczą. Czego nie uczynili podopieczni Wojciecha Gumoli, dokonał M. Efir, który powtórnej szansy na gola już nie zmarnował. Napastnik przybyły latem do Chorzowa z warszawskiej Legii z 6-ciu metrów posłał futbolówkę między nogami P. Góry. Po szybkich atakach próbowali jeszcze raz doprowadzić do wyrównania wyniku – K. Żołna, A, Maślorz i M. Sikora. Ostatni z wymienionych był najbliżej pokonania K. Lecha. Pozostawiony bez opieki obrońców oddał głową strzał z 9-ciu metrów obroniony przez golkipera w jemu tylko wiadomy sposób. Na nic zdała się także desperacka dobitka Dawida Hanzla.

– Mecz w naszym wykonaniu miał różne oblicza –„na chłodno” mówi po meczu trener bielszczan. – Zdarzały się dłuższe momenty chaosu, ale wcale nie muszę się jakoś specjalnie doszukiwać dobrych, pozytywnych elementów. Oczywiście, że częściej przy piłce byli nasi rywale, ale trudno się temu dziwić wobec obecności w składzie wielu zawodników z kadry drużyny ekstraklasowej. Mieli trzy, może cztery klarowne sytuacje bramkowe, a my mieliśmy ich o wiele więcej. Jeśli nie wykorzystuje się, czy wręcz marnuje stuprocentowe okazje do zdobycia gola, to nie spodziewajmy się, że rywal zrobi to za nas trafiając do własnej bramki! Nie uczyni tego zespół tej marki! Z takim przeciwnikiem trzeba wykazać się stuprocentową skutecznością albo chociaż zbliżoną do tego pułapu. Ogarnęła nas po prostu niemoc strzelecka. To w niej upatruję przyczyn przegranej, choć błędy w defensywie też nie umknęły mojej uwadze – zaznaczył W. Gumola.

Tadeusz Paluch

Komentarze: