Nie wszystkie rozstrzygnięcia w III lidze opolsko-śląskiej zapadły, z perspektywy „rekordzistów” można jednak uznać sezon za zakończony.

Bez sensacji

Nie ma niespodzianki w zestawie drużyn tworzących czołowy kwartet ligi. A i w tym przypadku od wielu miesięcy wiadomym było, że kwestia miejsca premiowanego udziałem w barażu o II ligę rozstrzygnie się między bytomską Polonią, a Odrą Opole. Niby możliwości organizacyjno-finansowe wskazywały na przewagę opolan, wszystko jednak zdecydowało się wyłącznie po sportowemu, na boisku. Co ciekawe, triumfatorem ligi wcale nie został zespół lepszy w bezpośrednich starciach, a ten który zgubił mniej punktów z „maluczkimi”. Może po prostu bytomianie byli bardziej zdeterminowani? Za plecami wspomnianego duetu uplasowały się ekipy zdzieszowickiego Ruchu i BKS Stal Bielsko-Biała. Obie dobrym, równym tempem (choć nie bez wpadek) podążały za plecami liderów naciskając na nich, ale też nie wytwarzając wielkiej presji. Chyba po prostu obu ewentualna gra o awans nie była wcale do szczęścia potrzebna.

Kolejne miejsca w tabeli zajął bielski Rekord (o którym trochę niżej) oraz GKS 1962 Jastrzębie-Zdrój, obie równie wysoko notowane po pierwszej części rozgrywek. Siódma lokata przypadła wiosennej rewelacji – bytomskim Szombierkom. Po przeciętnej jesieni bytomianie zanotowali w rundzie rewanżowej kilka spektakularnych wyników. Okazało się np. iż wygrana 3:0 w Cygańskim Lesie była skromną przygrywką do ogrania 1:0 ówczesnego lidera z Opola. Kto wie czy właśnie tego wyniku nie będą najczęściej wspominać-żałować w „stolicy polskiej piosenki”.

Falowanie i spadanie

Od Skry Częstochowa po pawłowicki Pniówek rozciąga się liczna grupa drużyn, które na przestrzeni całego sezonu notowały największe wahania formy. Różne były ich kłopoty, ich powody. W przypadku ekstraklasowych „dwójek” oczywistym podłożem huśtawki formy i wyników była kolosalna rotacja w składzie. O ile zaś w Czańcu i w Czarnowąsach osiągnięto miejsca raczej na miarę możliwości, to już w Pawłowicach Śląskich oraz pod Jasną Górą liczono chyba na więcej. Pewną prawidłowością było w tej grupie klubów również dokonywanie zmian na trenerskich stołkach. W uproszczeniu – im niżej, tym częściej.

„Uzależniony” Grunwald i spadkowicze

Zapewne większe nadzieje miał na starcie sezonu jeden z beniaminków - Grunwald Ruda Śląska. 15. pozycja w tabeli sprawia, że choć już dawno wybrzmiał ostatni gwizdek sędziego w III lidze, to halembianie wciąż balansują na cieniutkiej linie. Ich „być albo nie być” uzależnione jest od pomyślnych dla Polonii Bytom wyników barażu z poznańską Wartą. W przypadku triumfu piłkarzy z Wielkopolski „poloniści” pozostaną trzecioligowcami, a Grunwald powróci na niższy szczebel. Z takim losem już dawno pogodzono się w Graczach i w Ozimku, tu niespodzianki nie było. Trudno mówić także o zaskoczeniu rezultatem ekipy z Wesołej, natomiast przed sezonem degradacji Polonii Łaziska Górne raczej nie zakładano. Koszmarna seria kilkunastu spotkań bez wygranej musiała skończyć się źle, nie pomógł nawet trenerski angaż na finiszu Jana Żurka. Za to w Gliwicach zrobiono naprawdę wiele, aby utrzymać w lidze rezerwy Piasta. Dokonano trafionej zmiany na ławce trenerskiej, a także ustabilizowano skład zespołu, w którym nie brakowało ludzi o ponadprzeciętnej (w tej lidze) wysokości kontraktu. Siódme miejsce w tabeli rundy wiosennej na niewiele się zdało. To utrzymania zabrakło niewiele, ale jednak…

Bilanse duże i małe

Jeszcze bardziej udaną wiosnę 2015 zaliczyli bielszczanie. Biorąc pod uwagę wyłącznie 17. tegorocznych kolejek zajęli czwartą pozycję! Już sam start do niej oraz lokata, z której „rekordziści” zaczynali tę fazę rozgrywek, napawały spokojem i ostrożnym optymizmem. Rezultaty osiągane w zimowych sparingach wskazywały, że mecze z udziałem „rekordzistów” do nudnych nie będą należeć. Przewidywaliśmy spore zyski bramkowe, ale i niemało strat. Niżej podpisany sam określał to jako DNA „biało-zielonych”. Tymczasem prognozy okazały się nie do końca trafione, z czego tylko wypada się cieszyć, a i odrobiną popiołu czoło posypać. Konto zdobytych goli zostało należycie zasilone, a defensywa okazała się grać na bardziej niż przyzwoitym poziomie. Spotkania kończone „na zero” z tyłu przestały należeć do rzadkości. Trudno w tym zakresie o indywidualne cenzurki, podobnie zresztą jak w przypadku zawodników odpowiedzialnych za ofensywę Rekordu. Nikt nie wykreował się w roli zdecydowanego lidera zespołu, bo za wynik odpowiedzialny czuł się każdy z obecnych na boisku. Każdemu również przytrafiały się wiosną słabsze momenty, ale tych pozytywnych było o wiele, wiele więcej. Porządnie przepracowana zima i kolejne miesiące oraz piąta lokata na mecie pozwalają na równie dobre rokowania przed kolejnym, wobec reorganizacji, jeszcze trudniejszym sezonem 2015/2016.

Tymczasem cały team zawodniczo-trenersko-organizacyjny Rekordu może udać się na kilkunastodniowe wakacje w poczuciu solidnie wykonanej roboty! A na koniec tego podsumowania jeszcze o dwóch wątkach  ….. takich małych, statystycznych bonusach, które godne są odnotowania. Pasmo dziesięciu wiosennych spotkań bez porażki (w tym siedmiu zwycięstw) jest nie lada wyczynem podopiecznych Wojciecha Gumoli. Powtórzenia takiej serii, albo jeszcze bardziej jej poprawienia, życzymy w kolejnym sezonie. Niemniejszym wyczynem są wyniki „rekordzistów” na lokalnej arenie. Oto w poprzednim sezonie bielszczanie odnotowali pięć zwycięstw i jeden remis w meczach o derbowym charakterze. Teraz ten bilans jest tylko minimalnie gorszy. Po wygranej z LKS Czaniec oraz zwycięstwach nad bialską Stalą i rezerwami Podbeskidzia (po dwa razy) ten fantastyczny pochód zakończył się dopiero 3 czerwca w Czańcu. Po stronie plusów sezonu z radością zapisujemy więc następny.

Tadeusz Paluch/foto: Paweł Mruczek

Komentarze: